Άδειας Τέλος!

Πέρασαν οι μέρες και φτάσαμε στην παραμονή της αναχώρησής μου για την Λήμνο. Τα ξημερώματα πέρνω την πρώτη πτήση και μετά ταξί για το στρατόπεδο. Ευτυχώς, επιστρέφω Παρασκευή που τα πράγματα γενικά είναι πιο χαλαρά.

Το θέμα είναι ότι φτάνει και μισή μέρα άδειας για να ξανανιώσεις πολίτης. Να νοιώσεις ότι υπάρχουν και άνθρωποι που όταν τους μιλάς δεν χρειάζεται να "χτυπήσεις" προσοχή και να χαιρετήσεις και ούτε χρειάζεται να ψάχνεσαι συνέχεια δεξιά και αριστερά να μην στην "πέσει" κάποια έφοδος... Το βασικότερο πρόβλημα που υπάρχει στον στρατό δεν είναι ούτε οι σκοπιές, ούτε οι επιθεωρήσεις, ούτε έφοδοι, τίποτα από όλα αυτά. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία και η συμπεριφορά των στελεχών στους φαντάρους. Μέσα στα στελέχη βάζω Αξιωματικούς, Υποαξιωματικούς και ΕΠΟΠ. Οι δόκιμοι ουσιαστικά είναι ένα με τους φαντάρους μιας και το πολύ να διαφέρουν 1-2 σειρές.

Για να μην φαίνεται ότι γκρινιάζω, να τονίσω ότι περνάω πολύ καλά. Για την ακρίβεια, πολύ καλύτερα από ότι νόμιζα ότι θα είναι. Σε αυτό συνεισφέρουν τα μάλλα τα παλικάρια που κάνουμε παρέα (Γιώργηδες, Χρήστος, "Μακ", "Τουφ", Βαγγέλης, "Βικ" κλπ κλπ). Είναι πολλοί και σίγουρα δεν ανέφερα αρκετούς από αυτούς. Για αυτό κάνουμε τα πάντα να βγαίνουμε μαζί όσο αυτό γίνεται.

Βέβαια, υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο στρατός έχει απίστευτο γέλιο! Στιγμές που δεν υπήρχε περίπτωση να τις ζήσεις αν δεν είχες πάει. Στιγμές που πραγματικά θα θυμάσαι για μια ζωή και θα τις μεταφέρεις σε γνωστούς και φίλους.

Πλέον, ευελπιστώ να πάρω μια 10ήμερη άδεια (Ολυμπιακών Αγώνων, ήμουν εθελοντής βλέπεται) γύρω στα τέλη Οκτώβρη λίγο πριν την μετάθεσή μου. Θα είναι ότι πρέπει επειδή μετά θα γυρίσω μόνο για 7-10 μέρες και βουρ για Αθήνα!!!

Αυτά και πλέον το επόμενο post θα γίνει από κάποιο Internet Cafe της Μύρινας μιας και μας κατέσχεσαν τα κινητά τηλέφωνα με κάμερα οπότε αναγκάστηκα να πάρω ένα ωραιότατο Nokia 6510 και κατά συνέπεια δεν μπορώ να συνδεθώ στο Διαδίκτυο για να ποστάρω.