Πριν 5 μήνες και κάτι μέρες έφθανα στη Λήμνο με το πλοίο της γραμμής μαζί με 4 παλικάρια που μέχρι εκείνη την ημέρα δεν τα ήξερα. Τότε τα αισθήματα μου για το πως θα είναι τα πράγματα στο νησί ήταν ανάμεικτα. Αυτό που θυμάμαι, είναι ότι όλα έγιναν κάπως γρήγορα. Τετάρτη μάθαμε τις μεταθέσεις, Παρασκευή πρωί φύγαμε από το Ναύπλιο και Σάββατο ξημερώματα είχαμε φθάσει στην μονάδα μας.
Συζητώντας για εκείνο το πρωινό (είχαμε φθάσει πολύ πρωί, γύρω στις 04:00) με τα παιδιά θυμόμαστε όλοι έντονα το σκοτάδι που επικρατούσε στη διαδρομή από το λιμάνι στο στρατόπεδο. Η μοναδική πηγή φωτός ήταν τα φώτα του Steyr που μας μετέφερε. Από εκείνη τη στιγμή και μετά νομίζω ότι οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα.
Γνωριστήκαμε γρήγορα με τα άλλα παιδιά στην μονάδα και με κάποιους από αυτούς κάναμε πολύ καλή παρέα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την τελευταία μέρα στον λόχο. Τα αισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Μπορεί να χαιρόμουν που επέστρεφα στην Αθήνα αλλά από την άλλη άφηνα πίσω πραγματικούς φίλους.
Πάντως, συνολικά και τώρα που έχω τελειώσει με την παραμεθώριο μπορώ να πω ότι πέρασα καλά αυτούς τους 5 μήνες. Μπορεί να αντιμετωπίσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι είμασταν μια παρέα και μαζί περνάγαμε καλά και κάναμε χαβαλέ!
Τώρα, μπορώ να καταλάβω τις ιστορίες που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια για τους φίλους από τον στρατό... Μερικά παιδιά θα χαρώ πάρα πολύ να τα ξαναδώ μετά από καιρό στον δρόμο (αν δεν καταφέρουμε τελικά να κρατήσουμε κάποια πιο συχνή επαφή)!!!
Συζητώντας για εκείνο το πρωινό (είχαμε φθάσει πολύ πρωί, γύρω στις 04:00) με τα παιδιά θυμόμαστε όλοι έντονα το σκοτάδι που επικρατούσε στη διαδρομή από το λιμάνι στο στρατόπεδο. Η μοναδική πηγή φωτός ήταν τα φώτα του Steyr που μας μετέφερε. Από εκείνη τη στιγμή και μετά νομίζω ότι οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα.
Γνωριστήκαμε γρήγορα με τα άλλα παιδιά στην μονάδα και με κάποιους από αυτούς κάναμε πολύ καλή παρέα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την τελευταία μέρα στον λόχο. Τα αισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Μπορεί να χαιρόμουν που επέστρεφα στην Αθήνα αλλά από την άλλη άφηνα πίσω πραγματικούς φίλους.
Πάντως, συνολικά και τώρα που έχω τελειώσει με την παραμεθώριο μπορώ να πω ότι πέρασα καλά αυτούς τους 5 μήνες. Μπορεί να αντιμετωπίσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι είμασταν μια παρέα και μαζί περνάγαμε καλά και κάναμε χαβαλέ!
Τώρα, μπορώ να καταλάβω τις ιστορίες που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια για τους φίλους από τον στρατό... Μερικά παιδιά θα χαρώ πάρα πολύ να τα ξαναδώ μετά από καιρό στον δρόμο (αν δεν καταφέρουμε τελικά να κρατήσουμε κάποια πιο συχνή επαφή)!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου