Στις αρχές του μήνα, βρέθηκα για 5 μέρες στην πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, το Ριάντ, για επαγγελματικούς σκοπούς. Ήταν μια πολύ ωραία και ξεχωριστή εμπειρία. Άλλωστε, δε σου δίνεται συχνά η ευκαιρία να ταξιδέψεις σε αυτές τις χώρες.
Φθάσαμε στο Ριάντ ταξιδεύοντας με Egypt Air μέσω Καίρου, αργά το βράδυ, οπότε την πρώτη μέρα απλά έμεινα εντός του ξενοδοχείου (Sheraton). Το ξενοδοχείο ήταν πραγματικά πολύ καλό και σου παρείχε όλες τις ανέσεις. Απείχε περί τα πέντε λεπτά με το ταξί, από τα γραφεία του πελάτη. Οι ταξιτζήδες είχαν πιάτσα ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο οπότε δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα με τις μεταφορές μας. Στο ταξί έμαθα την πρώτη μου αραβική λέξη, την απόδειξη, η οποία προφέρεται "φατούρα".
Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση, ήταν οι άνθρωποι. Τους περίμενα κλειστούς και τυπικούς. Αντιθέτως, όμως, αποδείχτηκαν ανοιχτοί, ευγενικοί και εύχαρεις. Χαρακτηριστικά όποτε μπαίναμε σε κάποιο ασανσερ ή βγαίναμε εκτός ορόφου για διάλλειμα και συναντάγαμε κάποιον Άραβα, αυτός πάντα μα πάντα χαιρέταγε και μας μιλούσε. Οι άμεσοι συνεργάτες μας ήταν πολύ εξυπηρετικοί σε αντίθεση με πολλούς ομοεθνείς μας οι οποίοι προκαλούν προβλήματα.
Γενικά, αυτές τις 5 μέρες δυο φορές μόνο κάναμε κάποια βόλτα στην πόλη. Την πρώτη φορά, αμέσως μετά τη δουλειά, πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο που βρισκόταν στον Kingdom Tower, οποίος πρόκειται για τον υψηλότερο ουρανοξύστη στη χώρα με ύψος που αγγίζει τα 310 μέτρα. Για τους θαραλλέους υπάρχει στην κορυφή του, μια γέφυρα στην οποία μπορείς να "γύρεις" σε ένα σημείο και να δεις την θέα. Γενικά, οι Άραβες από ότι κατάλαβα η μόνη διασκέδαση που έχουν είναι να πηγαίνουν για βόλτα στα πολυάριθμα εμπορικά κέντρα που έχουν.
Κάτι άλλο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν οι μεγάλοι δρόμοι που είχαν αλλά και το γεγονός ότι είχαν ελάχιστα φανάρια και απειροελάχιστες διαβάσεις. Το να διασχίσεις ένα δρόμο ήταν πραγματικά μια περιπέτεια! Έπρεπε να έχεις όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση για να βρεις την κατάλληλη χρονική στιγμή και να αρχίσεις να τρέχεις... Χαχα!
Ουσιαστικά, μπορώ να πω ότι την μεγαλύτερη δυσκολία την αντιμετώπισα στο αεροδρόμιο τόσο του Ριάντ αλλά και του Καίρου. Η κατάσταση ήταν ολίγον τι ανυπόφορη. Στο αεροδρόμιο του Ριάντ, ενώ υπήρχε ηλεκτρονικός πίνακας αναχωρήσεων, δεν ανέφερε πουθένα μα πουθενά που κάνεις check in!! Έπρεπε να βρεις μόνος σου σε ποιό σημείο ήταν η αεροπορική εταιρεία με την οποία ταξιδεύεις για να πας να κάνεις check in. Στη συνέχεια, αφού μπαίνεις στην αίθουσα αναχωρήσεων, η πτήση μας δεν αναγραφόταν στον πίνακα αναχωρήσεων της πύλης από την οποία φεύγαμε. Εμφανίστηκε τριάντα λεπτά πριν την αναχώρηση της!
Γενικά, θα έλεγα ότι κάποιος αν πάει μόνος του θα χρειαστεί κάποια καθοδήγηση γιατί αλλιώς θα χάσει τον μπούσουλα! ;-) Αυτά για την ώρα, θα μπορούσα να γράφω για πολλές σελίδες ακόμα αλλά δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο νόημα. Ίσως επανέλθω στο μέλλον.
Φθάσαμε στο Ριάντ ταξιδεύοντας με Egypt Air μέσω Καίρου, αργά το βράδυ, οπότε την πρώτη μέρα απλά έμεινα εντός του ξενοδοχείου (Sheraton). Το ξενοδοχείο ήταν πραγματικά πολύ καλό και σου παρείχε όλες τις ανέσεις. Απείχε περί τα πέντε λεπτά με το ταξί, από τα γραφεία του πελάτη. Οι ταξιτζήδες είχαν πιάτσα ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο οπότε δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα με τις μεταφορές μας. Στο ταξί έμαθα την πρώτη μου αραβική λέξη, την απόδειξη, η οποία προφέρεται "φατούρα".
Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση, ήταν οι άνθρωποι. Τους περίμενα κλειστούς και τυπικούς. Αντιθέτως, όμως, αποδείχτηκαν ανοιχτοί, ευγενικοί και εύχαρεις. Χαρακτηριστικά όποτε μπαίναμε σε κάποιο ασανσερ ή βγαίναμε εκτός ορόφου για διάλλειμα και συναντάγαμε κάποιον Άραβα, αυτός πάντα μα πάντα χαιρέταγε και μας μιλούσε. Οι άμεσοι συνεργάτες μας ήταν πολύ εξυπηρετικοί σε αντίθεση με πολλούς ομοεθνείς μας οι οποίοι προκαλούν προβλήματα.
Γενικά, αυτές τις 5 μέρες δυο φορές μόνο κάναμε κάποια βόλτα στην πόλη. Την πρώτη φορά, αμέσως μετά τη δουλειά, πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο που βρισκόταν στον Kingdom Tower, οποίος πρόκειται για τον υψηλότερο ουρανοξύστη στη χώρα με ύψος που αγγίζει τα 310 μέτρα. Για τους θαραλλέους υπάρχει στην κορυφή του, μια γέφυρα στην οποία μπορείς να "γύρεις" σε ένα σημείο και να δεις την θέα. Γενικά, οι Άραβες από ότι κατάλαβα η μόνη διασκέδαση που έχουν είναι να πηγαίνουν για βόλτα στα πολυάριθμα εμπορικά κέντρα που έχουν.Κάτι άλλο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν οι μεγάλοι δρόμοι που είχαν αλλά και το γεγονός ότι είχαν ελάχιστα φανάρια και απειροελάχιστες διαβάσεις. Το να διασχίσεις ένα δρόμο ήταν πραγματικά μια περιπέτεια! Έπρεπε να έχεις όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση για να βρεις την κατάλληλη χρονική στιγμή και να αρχίσεις να τρέχεις... Χαχα!
Ουσιαστικά, μπορώ να πω ότι την μεγαλύτερη δυσκολία την αντιμετώπισα στο αεροδρόμιο τόσο του Ριάντ αλλά και του Καίρου. Η κατάσταση ήταν ολίγον τι ανυπόφορη. Στο αεροδρόμιο του Ριάντ, ενώ υπήρχε ηλεκτρονικός πίνακας αναχωρήσεων, δεν ανέφερε πουθένα μα πουθενά που κάνεις check in!! Έπρεπε να βρεις μόνος σου σε ποιό σημείο ήταν η αεροπορική εταιρεία με την οποία ταξιδεύεις για να πας να κάνεις check in. Στη συνέχεια, αφού μπαίνεις στην αίθουσα αναχωρήσεων, η πτήση μας δεν αναγραφόταν στον πίνακα αναχωρήσεων της πύλης από την οποία φεύγαμε. Εμφανίστηκε τριάντα λεπτά πριν την αναχώρηση της!
Γενικά, θα έλεγα ότι κάποιος αν πάει μόνος του θα χρειαστεί κάποια καθοδήγηση γιατί αλλιώς θα χάσει τον μπούσουλα! ;-) Αυτά για την ώρα, θα μπορούσα να γράφω για πολλές σελίδες ακόμα αλλά δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο νόημα. Ίσως επανέλθω στο μέλλον.
