Music as a drug

Τα τελευταία 6 χρόνια, κατά τα οποία ζούσα μόνος μου, δεν πέρασε μια μέρα που να μην ήταν το ραδιόφωνο ή το WinAmp στο PC ανοιχτό για τουλάχιστον 12 ώρες! Πραγματικά, ήθελα πάντα κάτι να ακούγεται μέσα στο σπίτι. Άλλοτε το ήθελα ως παρέα, ως διαφυγή, ως εκτόνωση αλλά πάντα ήθελα να παίζει μουσική μέσα στο σπίτι μου!

Σήμερα μετά από αρκετές μέρες, χμμ μάλλον μήνες, βρήκα την ευκαιρία να "ξεσπάσω" με λίγη μουσική σε πιο ανεβασμένα επίπεδα έντασης και ντεσιμπέλ! Λίγο το ότι επιτέλους ένα βάρος έφυγε από πάνω μου μετά την εξέταση των αγγλικών σήμερα, λίγο το ότι ήμουν μόνος σπίτι... Είναι απίστευτη αίσθηση να μπορείς να απολαμβάνεις κατά αυτόν τον τρόπο την μουσική που σου αρέσει. Για αυτό ξεκίνησα ακούγοντας μετά από πολύ καιρό ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το "These days" των Bon Jovi.



Θυμάμαι ότι είχα αγοράσει όταν ήμουν στο Λύκειο (αν θυμάμαι καλά...) το ομώνυμο CDάκι και το είχα δανείσει σε ένα φιλαράκι για να το ακούσει. Αλλά, το κακό με το να δανείζεις πράγματα είναι ότι μπορεί να μην σου επιστραφούν. Έτσι και έγινε... Δεν έγινε και τίποτα βέβαια αλλά ήταν από τα καλύτερα CD που είχα αγοράσει ποτέ!

Για να κλείσει η παρένθεση και να επανέλθω, δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το είδος της μουσικής που θα ακούσει ο καθένας αλλά το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή "ξεσπάει" μέσω αυτής!!

Τέσπα, πάω τώρα στη ταβέρνα ενός φίλου να τα πιούμε!! ;-)